Prosimy Was o modlitwę za nasz Zakon, w przeddzień jubileuszu 800-lecia jego istnienia.

Dominik de Guzman urodził się w Caleruedze, w Hiszpanii, około roku 1172-1173. Studiował teologię w Palencji i tam zajaśniał miłosierdziem wobec ubogich. Jako kanonik w Osmie wsławił się kaznodziejstwem oraz mądrością w rządzeniu jako subprzeor (1201 r.). W okolicach Tuluzy, nękanych przez herezję albigensów, stał się gorliwym kaznodzieją (1206 r.). Za zgodą Innocentego III wprowadził nowy sposób głoszenia wiary, odznaczający się przykładem ewangelicznego ubóstwa oraz braterskim dialogiem o prawdach wiary. W pracy ewangelizacyjnej ważne miejsce wyznaczał kobietom. Założył dla nich klasztor w Prouille (1206 r.) jako miejsce ich wzrastania oraz pomoc dla kaznodziejów. Przyjąwszy od swych towarzyszy obietnicę oddania się “głoszeniu Jezusa Chrystusa”, ustanowił pierwszą wspólnotę konwentualną w Tuluzie (1215 r.), kładąc podwaliny nowego Zakonu.

Wzrastając od życia kanonickiego do apostolskiego, według Reguły św. Augustyna (1216 r.), przyjął dla siebie i swojego Zakonu posługę Słowa, która dotąd była obowiązkiem jedynie biskupów. Stało się to 22 grudnia 1216 roku za zgodą Honoriusza III. Otrzymawszy z Rzymu uznanie powszechnej misji Zakonu (18 stycznia 1217 roku), ufając Bożej łasce i polegając na opiece Matki Bożej, rozesłał braci po całej Europie (15 sierpnia 1217 roku), szczególnie do Paryża i Bolonii, wówczas ważnych ośrodków uniwersyteckich. Sobie pozostawił uciążliwą misję w północnej Italii, gdzie szerzyła się herezja katarska.
“Zawsze rozmawiał z Bogiem”, przeto potrafił skutecznie mówić o Bogu. Żarliwymi kazaniami przekazywał ludziom Boga, a mocą modlitwy przyciągał do Niego ludzi. “Okazał się mężem ewangelicznym w słowie i czynie. Nikt nie był od niego bardziej braterski, nikt weselszy, był najlepszym pocieszycielem”.

Zmarł w Bolonii 6 sierpnia 1221 roku. Papież Grzegorz IX, który jako kardynał Ostii był z nim zaprzyjaźniony, zaliczył go do grona świętych 3 lipca 1234 roku.